Ja, wij leven nog.

Hier weer eens een berichtje uit het verre Oosten. Wij hebben het mooie maar drukke eiland Java inmiddels achter ons gelaten en zitten nu op het nog mooiere en ongereptere Sulawesi. Echter mijn vorige bericht eindigde ik in Yogjakarta
als ik het goed heb, daarom van daar ook maar verder.

Na Yogja zijn wij helemaal zonder gids met de trein via Surabaya naar Probolinggo gereisd. Dit reizen met de trein is nog best een uitdaging, aangezien nergens wordt aangegeven waar een trein heen gaat, noch op de trein en noch op het station Verder is het hier, in vergelijking tot Nederland, wel een uitzonderling dat een trein op tijd komt. Kortom het instappen van een trein en het soms gelukkig niet instappen vergt een hoop medewerking van mede reizigers. Gelukkig zijn de Indonesiers zeer behulpzaam en vriendeiljk over het algemeen, ondank het zo af en toe aanwezige taalprobleem. Vanuit Probolinggo hebben wij een excursie ondernomen naar de welbekende vulkaar Bromo, welke wij van zowel veraf als dichtbij hebben mogen aanschouwen. Nu was de vulkaan prachtig, echter de horden toeristen en plaatselijke bevolking was een stuk minder. In file een berg op gaan is niet iets waar ik ontzettend van geniet.

Vanuit Probolinggo weer terug naar Surabaya gegaan. Hier hebben wij onze
uitgebreide plannen moeten inperken vanwege het weer. Nee, het regende niet, waren meer heit zijn strak blauwe luchten met bijbehorende zon. Was meer dan warm en hebben dan ook gedeelte van de dag in airco gekoelde hotelkamer doorgebracht.

Van daar met het vliegtuig naar Makkasar gevlogen en de zelfde morgen de bus naar Rantepao gepakt. MOet zeggen vliegen is hier een hele ervaring. Maatschappijen hebben staan hier stuk voor stuk op de Europese zwarte lijst en vallen dus vermoedelijk zo af en toe met bosjes uit de lucht. Was bij ons nog niet het geval, echter wij gaan nog een keer deze rusische roulette aan. Verder is het met de veiligheid ook niet alles. Onze bagage is keurig twee keer door zulke scan dingen gegaan, maar of die echt van deze tijd zijn.... Zo was ik, beetje dom, vergeten mijn zakmes uit de handbagage te halen. Heeft nietmand met een woord over gehad. En als je dan bedenkt dat tijdens de vlucht de stewadess tot twee maal toe even de cockpit in gaat om een praatje met de piloot te gaan maken. Als ik mij geroepen gevoeld had om kaper te worden deed de gelegenheid zich hier voor. Echter ik wilde naar Makassar en dat was precies waar het toestel naar onderweg was. En ik vreesde dat als ik mijn kaap-behoeften de vrije ruimte zou laten we nogal wat oponthoud in dit Makasser zouden ondervinden.Kortom heb mij ingehouden, en zijn netjes geland. HIerna per taxi direct door richting busstation voor het volgende gedeelte van de reis.

Lange busreis, wel vrij lux, veel been ruimte. Bovendien zaten wij vooraan. Leek erg fijn, mooi uitzicht en dergelijke. Echter goed voor je zenuwen is het niet. De claxon van de bus deed hier dienst als sirene. Voor scherpe haarspelbochten waarbij je niet duidelijk kunt zien wat er aan komt, voor zeer kleine kinderen en anderen die zich op of naast de weg bevinden en voor andere auto’s die je toch te langzaam gaan claxoneer je. Snelheid minderen is uit de boze. Kortom, was zo af en toe een zenuwslopende ervaring.Zeker als je onderweg dan ook nog het wrak van een andere bus tegenkomt welke duidelijk over de kop is geslagen. Echter het gelijk was aan de kant van de chauffeur, aangezien we niets of niemand hebben geraakt en nergens uit een haarspelbocht zijn gevlogen. Wij moeten echter nog terug, wil hierbij niemand ongerust maken :D

Voor iedereen die zich wat al te veel ongerust maakt en speciaal voor tante Annie, ik kan jullie gerust stellen, met Omke gaat alles prima.


@Heit, mooi gedicht, meld hier even dat we ook in Jakarta, Bogor, Garut, Pandangaran, Yogjakarta, Probolinggo, Surabaya en Rantepao zijn geweest.
Verder dragen wij onze Nederlandse zuinigheid natuurlijk hier volop uit. Echter we zijn nog niet zo ver dat we naar gratis voedseluitdeel punten gaan. Dus van massa bijeenkomst niet veel mee gemaakt. MOet wel zeggen dat we tot nu toe niet van deze bijeenkomsten op de hoogte waren.

@ Geartsje
Alles dus nog goed. Internet is hier zeer traag maar in Surabaya was het beter en heb ik Oeds-Jan dan ook fietsende mogen aanschouwen. Stel voor dat hij samen met Pake ons op Bremen komt ophalen op de fiets. Als er een beetje van Pake is over geerft moet dat toch lukken lijkt me.

@Céline
Nee, de reunie moet ik laten schieten helaas. Zie ik jullie alweer niet. Wordt wellicht hoog tijd voor een Schotland reunie? Stel voor dan wel selectief uit te nodigen :D Maar leuk dat je het log van mijn zus leest en nog leuker dat je daardoor ook bij mij terecht komt :D

@ A en T
Hoop hierbij aan jullie verzoek te hebben voldaan om weer eens wat van ons te horen. Zoals hierboven vermeld gaat alles nog prima en naar wens. ZIjn aan het aftellen, langste tidj zit er al weer op.

@Nynke
Groningen zeg je, tja, dan zal ik toch eens kijken of ik daarvan niet een Lonly Planet van aan kan schaffen . Kan ik eens kijken hoeveel uur ik daarvoor moet reizen, of de wegen een beetje begaanbaar zijn, of de fietstaxi's in Groningen een beetje betrouwebaar zijn, etc. Maar dan moet dat lukken.

@Anna, uit Groningen dus :D
Komt helemaal goed. ZOals hierboven vermeld ben ik binnenkort in staat Groningen te vinden, kom ik zeker langs.

Ga er nu mee stoppen, heb inmiddels bloedende vinger. Niet van het typen, dat valt mee. Heb vanmiddag hier in een toeristen winkel eens wat messen bekeken die meer in de catogorie zwaard als mes vallen. Ja, heb al mijn vingers nog, alleen klein sneetje. Dacht er nog over zoiets voor Heit te kopen, maar om het overwicht in huize van der Mei toch duidelijk te houden hier toch maar van afgezien.

Verder zie ik dat de eerste kaarten zijn aangekomen, fijn. Ook fijn al die berichten. Staat niemand in mijn adres lijst toch blijven de reacties binnen stromen. Tot volgende week allemaal, zitten wij weer thuis. Ga u allen goed,

Fedderik