Vakantie

Hierbij weer een berichtje uit het verre zuiden, ik leef nog, ondanks het ietswat lang uitblijven van een nieuw bericht hier. Ook gaat het hier verder nog prima met mij, ik vermaak mij opperbest hier, zeker de afgelopen maand. Ik ben nu anderhalve week geleden aan mijn 2e module hier begonnen. Dit houd opzich niet heel veel in, alleen dat ik van school ben gewisseld. Ik zit nu in de van oudsher zwarte township op Kuyasa Combined School. Dit combined houd in dat het zowel een Primary school is als een High school, kinderen kunnen hier tot hun 18de levensjaar vertoeven. Lang niet alle kinderen halen dat echter. Verder is het met mijn wiskunde lessen nu ook afgelopen, ik ben hier nu de computer docent. Vind ik opzich geen enkel probleem, zie daar wel uitdaging in moet ik zeggen. Heb via collega Ben, die al op zijn school computer lessen heeft gegeven, al vernomen dat je hier echt bij het begin moet beginnen, een muis hoort op de muismat te blijven, en niet tegen het scherm.
Wat de computers betreft, ik had al verwacht dat ik ergens heel diep uit mijn geheugen het weinige wat ik nog weet over het DOS besturings systeem weer zou moeten opvissen. Vooral ook omdat ik de computers die ik tot nu toe op de scholen hier had gezien niet veel meer aan kunnen, maar niets is minder waar. De school heeft geheel belangeloos van de plaatselijke rotaryclub ( vraag me plotseling af wat een rotary club eigenlijk doet, behalve filantroop spelen ) 18 spiksplinternieuwe computers gekregen. Windows XP en alles er verder op en aan. Nu zou ik vandaag mijn eerste computer les geven aan grade 7, ongeveer 13 a 14 jaar oud, les helemaal voorbereid, prachtige powerpoint gemaakt, met hyperlinks en al, blijken niet alle leerkrachten hier op de hoogte. Wel die van grade 7 maar als hier iets wordt beslist moeten alle leerkrachten er over kunnen mee praten. Dus ik zit hier nu momenteel helemaal alleen in het computerlokaal en heb plotseling een hele morgen tijd over. Wel heb ik inmiddels een vijf leerkrachten hier al bij mij gehad die de computers even gaan uitproberen, maar er echter helemaal niets van afweten, welke is dan vriendelijk op weg help en meestal doorverwijs naar de spelletjes, zijn ze toch ook meestal het meest in geintereseerd.

Maar zoals ik al schreef zit het eerste modul er inmiddels al weer even op, en na zo’n eerste modul zijn er twee weken vakantie. Hieronder ga ik een poging doen deze twee weken te beschrijven, of ik heb dat eigenlijk al gedaan. Echter, het viel een beetje langer uit dan gepland. Vandaar dus ook een korte versie, genummerd 1. Voor mensen die echter een uitgebreider idee willen krijgen, zie versie nummer 2.

Versie nummer 1:
Geweldige vakantie gehad, heel veel gewandeld, hele mooie vergezichten en berglandschappen gezien. In Johannensburg geeindigd en vandaar teruggereden naar Port Alfred.

Versie nummer 2:
En omdat ik na 10 weken Port Alfred wel aardig had gezien ben ik met Flip en Michael richting Johannensburg vertrokken. Echter omdat wij bij een auto verhuurbedrijf in Port Elizabeth onze auto hadden gehuurd, die wat het goedkoopst van wat we konden vinden zijn we zaterdag morgen eerst even via Port Elizabeth gereden. Een oude Volkswagen citi, een jaar of 15 oud schat ik zo, welke olie lekte, een losse voorbumper had, aan de linkerkant geen raamhendel meer, een rechterdeur die alleen met een gebruiksaanwijzing open ging en een enorme sleutelbos. Een sleutel om de linker voordeur te openen, welke overigens niet werkte, een sleutel om de rechtervoordeut te openen, een sleutel om de kofferbak mee te openen, een sleutel om de bezinedop mee te openen, een sleutel voor het versnellingsslot en tenslotten een sleutel om de auto te starten. Met dat starten waren we trouwens ’s ochtens meestal nog wel even bezig, ging vaak niet heel soepel.
Maar hij reed, en was goedkoop, dus verder geen klachten. De eerste dag zijn we doorgereden naar Cinsa, een klein plaatsje vlak naast East Londen. Er is daar opzich niet heel veel te doen, je hebt er een strand, net als hier in Port Alfred, maar er zou een erg gezellige backpackers moeten zitten, wat zeker het geval is. We hebben ons daar prima vermaakt ondermeer met beachvoleybal, wat we jammerlijk verloren, een overheerlijke tradioneel Xulosa diner en een heerlijk, zelf mee gebracht waterpijpje ’s avonds.
Nu was het oorspronkelijke plan om de volgende dag door te reizen richting Lady Grey, maar omdat we via via vernomen dat Lady Grey een nogal grijs en saai stadje moet zijn is dat plan gewijzigd in Coffiebay, een plaatsje een 200 km verderop aan de kust met naast een strand ook nog een hele mooie wandel omgeving. Onderweg kwamen wij echter langs Qunu. Niet dat dat mij wat zei, maar Michael wist te vertellen dat dit de geboorte plaats van Nelson Mandela is. Dus midden op de snelweg omgedraaid, snelweg was niet zo druk, en bezoek gebracht aan Qunu, wat je trouwens met een klik uitspreekt, klik en dan unu. Echter een klein dorpje dat nog nooit van koopzondag of iets dergelijks had gehoord, dus het museum dat hier wel aanwezig was was dicht. Goed geluncht en verder gereden naar Coffie bay. Een gezellige avond doorgebracht en de volgende morgen rond een uur of 6 naar hole in de wall vertrokken, een bezienswaardigheid vlak daar in de buurt. Omdat we de zelfde dag ook nog een paarhonder km naar het noorden moesten zijn we er maar met de auto heen gereden en alleen het laatste stukje gelopen. Dit is een gat is een rotsformatie waar de zee dan door heen beukt. Geen plaats om te gaan zwemmen.
Na hole in de wall zijn we doorgereden naar het noorden, onderweg wederom in Qunu gestopt om het museum te bekijken. Echter daar aangekomen bleek het museum in afwachting van de opening nog gesloten te zijn. Tja, maar gelukkig was er een vriendelijke kerel daar die het museum voor ons wel even wilde open gooien. Nu was het niet een heel groot museum, maar toch leuk om even te zijn geweest. Daarna op aangeven van deze man doorgereden naar het plaatsje Munato, wat op de route lag en waar een erg groot museum over Nelson Mandela staat. Zeer interesant moet ik zeggen en hier hebben we dan ook een paar uurtjes doorgebracht. Daarna snel weer in de auto gestapt en doorgereden naar Unterberg en vandaar naar de vlakbij gelegen Sani Pass, de hoogste bergpas hier in Zuid Afrika gelegen in de zuidelijke drakensbergen, alwaar wij een overnachting hadden geboekt in de Sani loge. Hier niet al te vroeg aangekomen, een potje gekookt en niet al te laat naar bed gegaan. De volgende dag zijn wij, na boodschappen te hebben gedaan en te hebben ontbeten begonnen aan de Giants cup trail, een vijfdaagse trektocht van een 65 km van hut naar hut. In de hutten is stromend water en matrassen aanwezig, overige zaken dien je zelf mee te brengen. Al de eerste dag volgenden wij niet geheel de juiste route en kwamen dan ook vrij laat bij de eerste hut aan, een uur of 6. Wel zijn we door een fantastisch landschap getrokken met totaal geen teken van menselijk leven daar. Nadeel hiervan was echter dat we in het donker moesten douchen, koud douchen wel te verstaan en in het donker moesten koken. Ik had gelukkig mijn hoofdlamje mee, dus het koken ging nog vrij redelijk, maar aangezien mijn lamp niet waterdicht is hebben we maar op de tast gedoucht. Na een iets wat onrustige nacht, er kwamen nogal wat vreemde geluiden uit de kamer naast die van ons, terwijl wij toch echt de enige bewonders van die hut waren op dat moment, bleek de volgende ochtend een of ander beest op het plafon te zijn, gingen we de volgende ochtend redelijk vroeg weer op pad en na wederom door een betoverdend mooi landschap te zijn getrokken kwamen we nu voor de verandering eens mooi op tijd aan bij de volgende hut, zo rond een uur of 12. Dit was ook zo’n beetje hoe de volgende drie dagen er uit zagen, ’s avonds vroeg naar bed, het is 6 uur al donker, ’s ochtends vroeg er weer uit, over een loop die volgens de kaart 5 uur zou moeten duren 3 uur doen en dan rond een uur of 11 aankomen bij de volgende hut, alwaar we de rest van de middag dan doorbrachten met in bergmeertjes zwemmen, in de zon liggen, genieten van de geweldige uitzichten zonder allemaal andere iritante toeristen om je heen, sokken wassen en drogen, potjes schaken, wat lezen, enz. We hebben echt 4 dagen geweldig weer gehad, alleen de laatste dag was het wat minder. Geen regen ofzo gelukkig, maar wel bewolkt en het waaide aardig. Zijn we bijna Flip nog kwijt geraakt, die ging bijna op een, naar later bleek, zeer giftige puf adder staan, sprong zo’n beetje 2 meter de lucht in, maar werd gelukkig niet gebeten. Werd ons later verteld dat Flip aan zo’n beet zou zijn gestorven. Echter, weer later werd ons verteld dat dit weer reuze mee zou vallen, hij zou vermoedelijk alleen zijn been moeten laten amputeren. Zo zie je maar weer, achter af blijkt alles altijd wel mee te vallen. De laatste dag ben ik samen met Flip terug gelift naar onze auto, een km of 60 naar het noorden terwijl Michael in een tochterige hut achterbleef om op onze bagage te passen. Na een tochtje van een halfuurtje naar de openbare weg hadden we vrij snel een lift, minder was dat deze lift in de bak van een SUV moest plaats vinden. Zoals ik net al melde, het was de laatste dag nu niet bepaald warm, en na een tochtje van een uurtje besloten Flip en ik om eerst even in een plaatselijke kroeg in Unterberg bij het haartvuur op te warmen. Echter na het opwarmen bleek dat alle auto’s met bestemming Sani Loge die morgen al waren vertrokken. Gelukkig kwamen wij uiteindelijk terecht bij een soort reisbureautje waar een allervriendelijkste mevrouw nog wel vervoer voor ons kon regelen, kon alleen wel even duren. Dus wij onder het motto, opwarmen kun je nooit genoeg doen, in een nabijgelegen thea shop van een heerlijke espresso en voor mij een overheerlijke warme chocolademelk genoten. Uiteindelijk een lift naar de auto gekregen, welke wonderbaarlijk genoeg na vijf dagen ook nog weer wilde starten, terug gereden naar bushmans neck, alwaar onze hut in de buurt stond. Tegenvaller was echter nog de natte sneeuw die precies op het moment dat wij onze wandeltocht van de auto naar de hut aanvingen naar beneden begon te komen. En dan loop je nog een half uur door de natte sneeuw met in je achterhoofd het idee dat je naar een koude hut gaat waar je alleen een koude douch kunt nemen.
Maar goed, na een redelijke koude nacht hebben wij zuidelijkdrakensbergen achter ons gelaten en zijn we vetrokken naar wederom het noorden. Als je nu nog altijd aan het lezen bent, petje af, ik denk nu dat ik inmiddels wel zo’n beetje halverwege ben, volhouden dus. Tip, het is natuurlijk ook mogelijk om deze tekst in een aantal stukken te hakken en in etappes te lezen.
Maar goed, op naar het noorden naar een Backpackers naarbij Bergville genaamd Amphitheater, genoemd naar een gebied daar in de buurt. Hier aangekomen van een iets te enthausiaste magager of zo iets een rondleiding gehad, met veel enthausiastme gewezen op de geweldige uitstapjes die ze daar voor maar 300 rand per persoon organiseren, onder andere naar het amphitheater. Echter na mijn vraag of we dat amphitheater niet gewoon zelf konden beklimmen verdween een hoop van zijn enthousiasme. Eeeh, ja, wij zouden dan wel ervaren hikers zijn, en dan was het in theorie wel mogelijk, maar het werd niet aangeraden. Maar als we dan zelf gingen, het vriendelijk toch dringende verzoek om dit vooral niet aan de andere gasten te melden, zij mochten ook eens op dat idee komen en dat zou toch veel te gevaarlijk zijn. Nou goed, als jij zo bang bent om nog meer klanten kwijt te raken willen wij omwille van de goede vrede onze mond wel houden. Echter in de slaapzaal aangekomen kwamen wij in contact met een Amerikaans meisje daar die ook plannen had om de volgende dag in richting van Amphitheater te vertrekken. Nou, om een lang verhaal kort te maken ( bij wijze van spreken, ben ik niet zo goed in geloof ik ) de volgende dag vertrokken we met zijn 3en richting het Amphitheater, Flip kon helaas niet mee vanwege een pijnlijke rug. Goed, wij die berg op, tussen ik weet niet hoeveel bejaarden en kinderen, goh, ja je moet hier echt een ervaren hiker voor zijn. Maar goed, onderweg de groep van de backpackers ingehaald, die liepen niet echt door, vriendelijk gegroet door onze manager die ook mee was, vriendelijk terug gegroet, een uurtje doorgebracht boven op de top, of meer eigenlijk op het plateau daar. Geweldig uitzicht, is niet te beschrijven. Ik zal kijken of ik de foto’s, welke ik trouwens zelf ook nog niet heb gezien, online kan krijgen, misschien dat daar iets het uitzicht in te bewonderen is. Maar toen de groep aankwam zijn wij maar weer aan de terugtoch begonnen, allemaal geen punt, veilig terug gekomen, veilig nog twee uur terug gereden. De backpackers lag dan wel vlak bij het Amphitheater, er zijn helaas geen verharde wegen die er rechtstreeks heen gaan, dus moet je een eindje om rijden, een uur of twee om precies te zijn dus. Maar goed, bleek ’s avonds de manager een beetje boos op ons. We zouden het niemand vertellen en nu zag hij vanmiddag Magan in ons gezelschap. Tja in hoeverre kun je kinderachtig reageren. Maar na een gezellig avond zijn we de volgende dag wel met de door de backpackers georganiseerde tour Lesoto mee geweest. En ik moet zeggen dat we daar een geweldige dag hebben gehad. Lesoto is in vergelijking met Zuid Afrika nog echt Afrika, wat wij er ons in europa er bij voorstellen, geen verharde wegen, geen auto’s, geen supermarkten, geen coca cola reclames, mensen met ezels en met dekens om zich heen gewikkeld, vrouwen met potten en zakken op het hoofd, kortom nog weinig tot geen westerse invloeden. We hebbben daar onder andere een plaatselijke school bezocht, bushmanpaintings op de rotsen bewonderd, een plaatselijk medicijnenvroutje bezocht, kennisgemaakt met de aera chief en van de plaatselijke kookkunst genoten. Maispap met een soort spinazie. Na afloop van deze toch wel speciale en erg bijzondere ervaring zijn wij de grens weer gepaseerd en Zuid Afrika weer binnengetrokken om nog een nachtje in de zelfde backpackers door te brengen.
Voor mensen die nu nog lezen, netjes, ik ben denk ik inmiddels wel over de helft, dus nog even volhouden. Mocht je al eerder zijn afgehaakt, maar toch nog de moeite hebben genomen om het laatste gedeelte ook nog te lezen, kan ik ook heel goed inkomen, al lang blij dat je de moeite hebt genomen voor een 2e keer.
De volgende dag zijn we na een lange en saaie rit, landschap rond Johannesburg is te vergelijken met Nederland, vlak en saai, rond een uur of 1 te Johannensburg aangekomen. Meteen doorgereden naar onze eerste bestemming, het Apartheidsmuseum, alwaar we de rest van de middag hebben doorgebracht. Ontzettend de moeite waard moet ik zeggen, ik wist inmiddels na 2 maand Zuid Afrika wel wat van de apartheid, maar na het museum is dat beeld toch veel completer. Bovendien maken de aanwezige foto’s en video’s het nog realistiser.
’s Avonds Packpackers opgezocht, welke wat tegenviel en daarna weer teruggekeert naar de stad om daar samen met Maran, het amerikaanse meisje dat we in Bergville hadden ontmoet en in Johannensburg woonde een hapje te gaan eten. Super gezellige avond gehad en ’s ochtens vroeg weer bij packpackers terug om na een paar uurtjes slaap aan onze Soweto tour te beginnen. Dit was met eigen auto onder leiding van een gids die zelf in Soweto woonde. Soweto staat trouwens voor South West Township, en is de grootste township in Zuid Afrika. Via via waren aan zijn naam gekomen en was zeker geen vergissing. We gingen nu met eigen auto en te voet door de armste delen van de township in plaats van met een luxe touringcar foto’s nemen door de ramen heen. Ik moet zeggen dat het erg lastig is te omschrijven, je kunt moeilijk zeggen dat het mooi was, maar indrukwekkend was het zeker wel. Deze mensen zijn echt armer dan arm, daar kunnen wij ons echt niets bij voorstellen. Toch waren ze enorm gastvrij. Nou ja, zal kijken of ik binnenkort weer wat foto’s online kan krijgen, kunnen jullie zelf een indruk krijgen.

Na een goede nachtrust heb ik Flip en Michael op het vliegveld afgezet. Afgezet? Ja afgezet. Het zit namelijk zo, Flip en Michael wilden graag vrijdag al weer terug zijn, terwijl ik in Johannensburg nog graag even Willem wilde opzoeken, mijn neef die daar woont. Was dus van plan dagje later terug te vliegen. Nu we echter vlak voor de vakantie een andere auto kregen, gehuurd bij een andere maatschapij, welke daar meer dan 100 euro voor vroeg om dat ding in Johannensburg in te leveren, en ik nog niet een vliegticket had geboekt en de anderen wel, heb ik uiteindelijk maar besloten om de auto gewoon terug te rijden. Vandaar dus dat ik ze vrijdag morgen vroeg op het vliegveld heb afgezet. Daarna terug gereden naar de airport backpackers, ontbijtje gehad en besloten om de laatste nacht wederom in een andere backpackers door te brengen. Vergissing, twee uur en 100 km op de teller verder had ik deze backpackers, waar ik volgens de kaart al anderhalf uur vlak bij was nog niet gevonden. En helaas geen mede reizigers meer waar ik mijn frustratie op kwijt kon. Maar goed, aan alles komt een eind, dus uiteindelijk wel gevonden. Nu wil het dat onze auto een klemmende rechter voordeur had, en aangezien het stuur hier aan de rechterkant van de auto zit is dit dus aan de bestuurderskant. Nu was daar een trucje voor, je moest eerst een beetje duwen, en dan trekken, en dan ging hij zonder problemen open. Ik was daar echter wat minder bedreven in en met een flinke ruk ging hij ook wel open. Tot die laatste vrijdag. Ik stond bij een of ander winkelcentrum om wat kaartjes te posten, wilde de deur open trekken, had ik alleen een deurkruk vast. Van af dat moment werkte mijn voordeur niet meer, is lastig, niet onoverkomelijk. De linkerdeur werkte helaas de hele vakantie al niet meer, gelukking hadden we met de kofferbak geen problemen. Dus vanaf toen om in de auto te komen eerst kofferbak open, hoedeplank naar beneden, achterdeur van de auto openen, kofferbak weer dicht, achterdeur van de auto open, voor deur van binnenuit openen, achterdeur weer dicht en klaar is kees. Tot vrijdag aan het eind van de middag, ik kom bij de backpackers aan, stap even uit om op het knopje van de intercom te drukken, stond neit helemaal dicht genoeg bij, valt de deur achter mij dicht. Kut, vanwege gevaar in Johannensburg had ik alle andere deuren, inc. Kofferbak op slot. Goed, je schrikt even, maar na een minuut of 5 aan de voordeur te hebben geprutst met veel moeite hem gelukkig toch nog open gekregen. Goede les, vanaf nu de sleutel van de kofferbak los in mijn broekzak. ’s Avonds bij Willem langs geweest, hij haalde mij gelukkig op, ik had dat vermoedelijk nooit gevonden. Erg gezellig. Volgende dag rond een uur of acht aan de terug tocht begonnen. Na een paar km nog in Johannesburg eerst maar eens getankt. Moter uit, negertje tankt mijn auto vol, ik wat ernergie drank en voedsel inslaan voor de terug tocht, wil de auto weer starten, niets. Paar keer geprobeert, tank negertje komt er bij staan, duwt mijn auto, nog altijd niets. Kut, heb ik weer, goed moterkap open en men concludeert dat mijn moter geen benzine krijgt. Uiteindelijk heeft een van die mannen daar de benzine met zijn mond opgezogen om het daarna in een ander slangetje weer uit te spugen, al lang blij dat ik dat niet hoefde te doen. Maar goed, daarna richting huis gereden, onderweg nog een paar keer getankt, moter niet meer uit gedaan en ’s avonds om half zeven na 1180 km weer terug in Port Alfred. De volgende dag de auto nog even ingeleverd in PE en toen zat onze vakantie er weer op.

Nu ben ik niet afgelopen weekend maar het weekend daar voor nog Naar Hogsback geweest, en natuur terein hier niet al te ver vandaan. Geweldige wandelingen gemaakt, kan ik ook zo nog een a4tje over vol schrijven, echter dit verhaal is al weer veel te lang, dus zal dat nog even uitstellen. Ik zal eens proberen om binnen een week of twee weer een stukje te plaatsen, met nadruk op stukje.
Geniet daar in Nederland van het mooie weer, dat is hier wel anders momenteel. Hebben dit weekend nog geweldig weer gehad, de afgelopen maand eigenlijk wel, maar nu is het koud en guur, regen en wind. De winter komt nu toch wel erg snel dichterbij, hoop dan ook op een warme winter dit jaar. Zie jullie deze zomer/winter wel weer eens, mis jullie heel af en toe ook nog wel eens,

Fedderik

Ps. Foto’s volgen nog, ga vanavond gewoon computer de hele nacht laten uploaden.