Soedan in drie Delen

Deel1, Burokratie
Reizen in Afrika vergt iets meer inspanning wat papieren betreft dan in Europa maar normal gesproken heb je het meeste gedoe achter de rug zodra je met visum en paspoort de desbetreffende ambasade uitwandelt. Soedan uitgezonderd. Goed zodra je na 4 uur voornamelijk wachten met paspoort en visum de ambasade uitwandelt is het mogelijk Soedan binnen te komen, nadat je op de grens natuurlijk nog wel een 3 verschillende formulieren hebt ingevult, 3 maal van je eigen naam tot namen ouders, werkgevers, kinderen, medereizigers, ex vriendinnen, etc.
Maar goed, je bent in Soedan, tijd voor stap twee, registreren. Nu klinkt dat simpel…. Korte samenvatting van registreren in 11 stappen:
Stap 1: Vol goede moed meld je je bij het desbetreffende kantoortje, vult een formulier in en komt tot de ontdekking dat je naast een kopie van je paspoort gegevens ook een kopie van je visum nodig hebt.
Stap 2: Je vindt om de hoek van het registratie complex ( stuk of 7 gebouwen met minstens een 15 verschillende kantoortjes ) een hokje met kopieer apperaat ( Komt blijkbaar vaker voor.. )
Stap 3: Terug naar Kantoor nr. 1 formulier met kopieen en pasfoto's overhandigen. Doorgestuurd naar kantoortje nr 2.
Stap 4: Het ontvangen van een stempel op je papieren en door naar kantoor nr. 3
Stap 5: Een 10 minuten wachten met twee niet onvriendelijke, tja, registratie beamten of zo iets, en vervolgens door een derde opgehaald en meegenomen naar kantoor nr. 4
Stap 6: Na het uitlenen van je pen ( kost na afloop nogal wat moeite om die terug te krijgen ) wordt er wat in het Arabisch op je formulier gekrabbeld en word je doorgestuurd naar kantoor nr 5, de grote baas.
Stap 7: Aangekomen in nr. 5, grootste tot nu toe, worden er een aantal simpele vragen gesteld. Wat is je adres hier in Soedan. Eeeh, momenteel dat hotel daar verderop maar aangezien de straten hier naamloos zijn.... Wat is je telefoon nummer hier in Soedan en dan niet je Nederlandse nummer. Grote baas kan weinig begrip opbrengen voor het feit dat ik nog geen 2 uur in Soedan ben en dus nog niet in bezit ben van wat voor nummer dan ook maar het is niet anders, er wordt weer het een en ander op papier gekrabbeld en ik mag door naar kantoor nr. 6
Stap 8: Belangrijkste stap, heel simpel, het betalen van 100 soedanese ponden ( plusminus 25 euro ( zwarte markt wisselkoers, anders een 35 euro )) Na het ontvangen van een kwitantie met al je papieren terug naar kantoor nr. 1
Stap 9: Na het zien van je betalings kwitantie en het wederom betalen van 10 pond dit maal, waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan, wordt er een sticker in je paspoort geplakt waarop schijnbaar ( Arabisch ) staat dat je vanaf nu een maand in Soedan mag blijven. Echter zonder de nodige stempels en de handtekening van de grote baas is het slechts een sticker. Op naar kantoor nr. 5.
Stap 10: Niet al te ingewikkelde stap, je kent de weg inmiddels, geen lastige vragen meer, binnen 10 seconden heb je je handtekening binnen. Terug maar weer naar nr. 1
Stap 11: Ook dit gaat vlot, een stempel en klaar is kees.

Anderhalf uur verder maar ik ben geregistreerd. Tijd om dit stoffige grensstadje ( Later blijkt heel Soedan stoffig te zijn, goede bezigheids terapie daar is het wassen van je kleren en ze vervolgens buiten te drogen hangen... ) te gaan verlaten. Fout! Om verder te reizen heb je natuurlijk eerst een reisvergunning nodig. En om de boel niet onnodig ingewikkeld te maken kan dit terplaatse. *Voorbeeldje: In Eritrea verlangt men ook zo'n document, is daar echter alleen in hoofdstad te verkrijgen waar je vervolgens niet kunt komen omdat je geen vergunning hebt....* Maar in Soedan is alles veel simpeler, even de toeristen informatie in, formuliertje invullen, foto en kopietjes overhandigen ( Alles in het zelfde kantoor!!! ) een handtekening en een paar stempels en klaar is je travel permit. Op naar de volgende vergunning welke, om de boel niet onnodig ingewikkeld te maken, ook in dit toeristen kantoor te verkrijgen is, de foto vergunning. Inmiddels is het invullen van formulieren een 2e natuur voor je geworden, paspoort nummers, namen ouders, etc je kent ze inmiddels uit je hoofd. En na de benodigde foto, 30 pond en een kopie te hebben verstrekt vertrek je opgelucht richting hotel. Verder reizen komt morgen wel.
Aangekomen in het hotel ( alles met een bed kan zich hier hotel noemen, muren en dak zijn in sommige gevallen overbodige luxe ) is het geen enkel punt dat je je tas in je kamer dropt maar daarna wel rechstreeks naar de politie om je te registreren. Jawel, alleen registreren in Soedan is natuurlijk niet genoeg, je dient dit ook bij de plaatselijke politie te doen in elk gat dat je aan doet. Kost wat tijd maar is verder gratis en niet zo'n probleem. Wordt irritanter als men er ook op staat als je na 14 uur reizen en wachten over elven in je veel te dure hotel arriveerd en alsnog naar de politie wordt gestuurd. Nee kan beslist niet morgen vroeg terwijl even later blijkt dat desbetreffende politie al lang naar huis is en het toch dan maar morgen vroeg moet.... Maar in de meeste gevallen verloopt dit, op het vinden van het politie bureau na vrij soepeltjes met als hoogtepunt Dongola. Hier worden we ( reisde de eerste week in Sudan samen met Duits/Australisch stelletje ) in het kantoor van politie chef met thee onthaalt, krijgen we foto's te zien van hem met al zijn "buitenlandse vrienden" en mogen we tenslotte ook samen met meneer politie chef op de foto.

De travel permint blijkt de eerste week volledig overbodig. Natuurlijk wordt je paspoort met registratie sticker voor elk dorp dat je binnen rijdt gecontroleerd om het zodra je het dorp verlaat nogmaals te doen maar niemand maakt zich druk om een reis vergunning. Tot het moment dat ik besluit wat verder richting het zuiden te trekken, de Nuba mountains welke zeer de moeite waard zouden moeten zijn. Ergens weet ik wel dat ik eigenlijk nu een nieuwe reisvergunning nodig heb, op die van mij staat dat ik naar Khartoum ga maar naar het schijnt is dit nogal een gedoe en gezien het feit dat niemand daar totnu toe om gevraagd heeft.... Grootste gedeelte van de reis gaat prima, ik lift en mijn eerste lift is een vriendelijke ex generaal ( of zo iets ) die het liefst volgas door alle checkpoints wil rijden maar noodgedwongen een beetje moet afremmen om het gepeupel de kans te geven een blik op zijn id kaart te werpen. Geen gedoe voor mij dus wat checkpoints betreft. Vervolgens weet hij mij gratis op een bus te verkrijgen, ik moet dan wel op de trap zitten maar een gegeven paard.... De bus stopt wel braaf bij elk checkpoint maar aangezien ik niet op de passasiers lijst voor kom en ik van buiten af niet te zien ben ( men pikt mij er meestal als buitenlander toch wel vrij simpel uit ) heb ik totaal geen problemen. Die beginnen pas als ik mij braaf na een 700 km bij de politie in El Obeit meld voor mijn registratie. Nadat twee slecht tot niet Engels sprekende "beamten" mijn papieren al eens hebben bekeken en daarbij heel moeilijk kijken komt de grote baas binnen. Situatie is zorgelijk, ik had hier helemaal niet mogen zijn, waarom ik niet ben tegengehouden. Tja, verklaar ik, men vond het onderweg blijkbaar geen probleem. Vervolgens word ik aan een spervuur van vragen onderheven, waarom ben ik hier, waarom slaap ik in dat hotel, hoe ben ik hier gekomen, wat was de naam van de busmaatschappij, waarom ben ik in Sudan, wat wil ik hier zien, wat heb ik al gezien, wat vind ik van Sudan, waarom vind ik dat, waar sliep ik in Khartoum, etc. Vervolgens is mijn camera aan de beurt. Een voor een worden de foto's bekeken en regelmatig weer de vraag waarom. Mijn waarom vragen worden overigens genegeerd, voornamelijk vragen als waarom wil je dat in vredesnaam weten. En nadat ik alle foto's waarop Soedan enigsinds slecht voor de dag zou kunnen komen ( een lokale markt, een pas geslachte geit, een lokale wc, een plaatselijke kapper die op straat zijn kapsalon heeft, etc ) heb verwijderd laat men mij na nog een halfuurtje wachten terug gaan naar hotel. Welke ik pas morgen vroeg meer mag verlaten om direct terug naar Khartoum te gaan. Verder wordt mij verzekerd dat heer politie chef alle checkpoints tussen hier en deze Nuba mountains gaat waarschuwen en pent hij mijn niet helemaal geldige reisvergunning vol in het Arabisch. Dit het hotel niet verlaten wordt door mij genegeerd, een mens moet ook eten maar het lijkt mij verstandiger toch maar terug naar Khartoum te vertrekken.

Soedan uit raken is wederom simpel, kost alleen weer wat tijd. Vier kantoortjes die ik langs moet, van veiligheidspolitie, tot iets met registratie tot de eigenlijke doane zelf. Maar gaat opzich vlot, meesten willen alleen mijn naam en paspoort nummer en alleen bij de doane hoef ik een formulier in te vullen.