Killi en Safari

Kili en Safari
Na Nairobi rechtstreeks naar Arusah gegaan om aldaar Heit en Henk te gaan ontmoeten. En na een dagje alleen door Arusah gezworven te hebben, aantal opdringerige verkopers van safari's of beklimmingen van mij af te hebben geslagen, uitgekomen in het voor mij meest luxe hotel tot nu toe. Dit door mijn vader en Henk al vanuit NL geregeld, net als beklimming en de safari. En ach, dat went vrij vlot, geen gedoe met een bussen of iets dergelijks naar het vliegveld, nee meneer en meneer werden afgehaald en ik kon zonder probleem mee. En erg onafrikaans, wij waren ruim op tijd op het vliegveld. Heit en Henk deden het iets rustiger aan, vliegveld was al weer bijna verlaten voordat die door de gate kwamen schuifelen. Maar was geweldig ze na acht maanden weer te zien, eindelijk weer eens fatsoenlijk Fries te kunnen praten,
De volgende dag eerst maar eens een rustdag, had de vorige dag tenslotte bijna twee uur in een auto gezeten. En op z;n Heit en Henks heeft zo'n rustdag wel wat, 's Morgens stadje beetje verkennen, als je dorst krijgt geen fles water in je rugzak, nee het eerste het beste café in voor een bak koffie met als het even kan daar "wat" bij. Verder 's middags naast het zwembad met een biertje beetje lezen, potje schaak spelen. Maar dit alles als voorbereiding voor de klim.
Wat die klim betreft, stond in het teken van Pole Pole, oftewel langzaam, langzaam. Eerste drie dagen waren geen enkel punt, langzaam langzaam schuifelden wij achter onze gidsen aan. En al vond ik die dubbele langzaam wel een beetje overdreven, ging zo allemaal wel heel langzaam, gidsen zullen het wel het beste weten. Maar zoals ik al zei, geen enkel probleem tot de laatste hut op 4700m. Kwamen we rond uur of 4 aan, hapje gegeten en rond 6 uur een slaap poging gedaan. Vertrokken namelijk om 1130 's nachts. Heeft er mee te maken dat je een groot gedeelte in het grint aan het klimmen bent en 's nachts is dit meer bevroren dan overdag.
Eerste stuk van deze tocht was weer niet zo'n probleem. Goed het is donker, koud en steil maar verstand op nul (voor mij niet zo'n punt) blik op oneindig ( zowel hoofdlamp komt) en doorgaan. Wel was het een beetje jammer dat ik halverwege een keer vergat het water door mijn camelbag terug te blazen wat voor een dichtgevroren waterslang zorgde. De waterfles die ik voor heit in mijn jaszak had zitten hield het een uurtje langer uit, toen was dat ook geen water meer. Maar dapper klommen wij verder, langzaam langzaam was inmiddels geen overbodige luxe meer tot wij bij de top kwamen. Opgelucht zakten wij ineen bij het bord kilimanspoint. om slechts enkele seconden later van vriend gids te vernemen dat de echte top nog zo'n anderhalf uur klimmen is. Ietswat een teleurstelling. Weet van die laatste anderhalve uur niet zo veel meer behalve dat het op de weg terug veel langer leek. Verstand was hierbij geheel uitgeschakeld, kwestie van voetje voor voetje, buiten adem, steenkoud langzaam omhoog schuifelen. De laatste paar honderd meter, je kunt dan de top al zien, zijn totaal niet steil meer maar waren denk ik de zwaarste meters die ik ooit heb afgelegd. Maar top uiteindelijk aangedaan, foto's gemaakt om vervolgens een 2400 m te gaan afdalen. Echter met de wetenschap dat het vanaf nu alleen nog maar lager, warmer en zuurstofrijker wordt is dat niet zo'n straf.
En al vond ik dit van mij zelf best wel een prestatie het is nog niets vergeleken met mijn heit. Die was a voor en tijdens de beklimming al niet helemaal top, at zowel voor als tijdens weinig en is 66 jaar. En al ga ik er van uit dat hij stijf stond van de epo of iets dergelijks ( zijn zwager woont in het zelfde dorp als waar Wening vandaan komt, kwestie van 1 en 1 bij elkaar optellen ) vind ik het nog steeds top prestatie. Zelfde geld uiteraard voor Henk, was dan wel niet ziek maar is ook een zestig plusser.

Na deze uitputtende tocht stortte een deel van ons gezelschap in en spendeerde de rest van de avond in bed terwijl het andere deel genietend van een pilsje naast het zwembad tot de conclusie kwam dat het een zeer geslaagde tocht was maar dat dit toch wel eens maar nooit meer was.
En ondanks we de dag hierop we de hele dag de tijd hadden om Arusha eens goed te gaan verkennen bleef dit er bij dat we voor lunch naar een plaatselijk restaurantje zijn gewandeld. En oja, ik ben naar de kapper geweest. Een avontuur opzich. Mijn intentie was mijn baard er af te scheren en een cm of 10 van mijn haar af te laten knippen. Echter het gemiddelde mannen kapsel ( helft van de vrouwen doet gezellig mee ) hier is kaal/gemillimeterd of rasta. En hoewel ik er zelfs kaal nog uiterst aantrekkelijk uit zou zien trokken geen van deze haarstijlen mij echt aan. Toch het risico genomen en braaf de kapper verteld wat ik graag wilde. Geen punt, hij wist ergens onder uit een doosje nog een schaar te vinden. Dapper werd die in mijn haar gezet. En nu ben ik zelf geen kapper maar echt overtuigend zag dit er niet uit. En na hem een poosje te hebben laten stuntelen, eenmaal een stuk oor mee gepakt te hebben, besloten dat het voor ons beide beter zou zijn als hij toch maar de tondeuse zou gebruiken. Haar is nog net niet gemillimeterd, is nu een cm of 4 op zijn langst.
Na dit kappersavontuur vier dagen lang naar de big 5 lopen speuren. Kortom overdag in een landrover tussen het wild en 's avonds in een luxe lodge nog altijd omringd door wild uitrusten. Maar aan alles komt een eind en uiteindelijk Heit en Henk weer op het vliegveld afgezet en zelf terug gereisd naar Kenya.

Hier ben ik uiteindelijk bij een klein lokaal schooltje uitgekomen voor een maand of twee zonder reizen. Hierover een volgende keer meer.

Warme groet vanuit Kampala,
Fedderik



\