Etiopië deel 2

Terug in Addis Ababa had ik het plan opgevat om richting het oosten te reizen, het noordelijke deel van de hoorn van Afrika. Om dan onderweg de oude vestingstad Harar aan te doen. Had ik verschillende goede verhalen over gehoord. Probleem was alleen dat de bus naar Harar al om 5 uur in de morgen vertrok. En al betekend dat hier dat hij eigenlijk om 7 uur vertrekt was het vanaf mijn tijdelijk verblijf zonder taxi niet mogelijk deze bus te halen. Andere optie was de nachtbus. Wat er toe leidde dat ik de volgende morgen om een uur of 4 in het donker door de straten van Harar doolde van gesloten hotel naar gesloten hotel. Uiteindelijk om 7 uur kunnen inchecken. En na een rondje door de stad, ontbijt toch maar een paar uurtjes gaan slapen.
Dag twee een gids geregeld, rondleiding door de stad en lokale bierbrouwerij gehad, welke net gisteren door Heineken was overgenomen. Wat resulteerde in verschillende van de volgende conversaties; Ha dit is onze brouwmeester, brouwmeester dit is een gast die onze fabriek bezoekt, Fedderik. A, eeh, ja mooi. Mare ik moet weer... Hij komt uit Nederland. O, welkom in onze fabriek, hoe was uw rondleiding? Wat vind u van onze fabriek? U werkt voor Heineken neem ik aan? Maar al ben ik dan niet van Heineken, was zeker een aardige fabriek met lekker bier. Hoop alleen dat ze in de toekomst niet “professioneel” gaan worden en voor het bierproeven een tap gaan aanschaffen ipv rechtstreeks uit een 20.000 liter tank.
's Avond een bezoek gebracht aan een van de twee hyena mannen van de stad. Oorspronkelijk is dit beroep ontstaan doordat men een 150 jaar geleden hier een of andere epidemie had onder het vee en de dode dieren niet snel genoeg konden worden afgevoerd. Vandaar dat ze net buiten de stad aan de hyena's werden gevoerd. Tegenwoordig is het meer iets voor toeristen. Idee is dat je als toerist zijnde op je knieën de hyena's vlees voert vanaf een 20cm lang stokje dat je in je mond hebt. Naar men zegt is dit volkomen veilig en eerlijk is eerlijk, na afloop had ik mijn neus nog maar op het moment dat drie volwassen hyena's al vechtend proberen een stukje vlees vlak voor je gezicht weg te happen voelt dat dat niet zo.
Volgende dag via twee bussen naar Somaliland. Aangekomen in grensplaats word ik door een vriendelijke niet Engels sprekende vrouw naar de grens begeleid. Een aantal geldwisselaars wijzen mij welke van de verschillende hutjes hier de grenspost is en vrolijk wandel in naar binnen. Overhandig mijn paspoort en kijk een beetje om me heen. Vlag van Somaliland, kaart van Somaliland, eeeh, goh, is dit misschien de grenspost van Somaliland? Enig idee waar ik die van Ethiopië kan vinden? Moet namelijk nogmaals door Ethiopië en zou me niets verbazen als ze zouden vallen over het feit van een ontbrekende exit stamp mijn laatste bezoek. Dus wandel ik een meter of 300 terug over een stoffige zandweg om de Ethiopische hut te vinden. Daar wordt mijn tas nog eens even ondersteboven gehouden door een overijverige beambte. Tegen de verveling neem ik aan want een echte smokkelaar pik je er zo niet uit, die loopt heel eenvoudig zo om de grenspost heen.
Aan de andere kant is het enige vervoer naar Hargeisa een gedeelde taxi voor een als je Ethiopie gewent bent schandalig hoge prijs. Maar weinig keus en al mokkend betaal ik bijna net zo veel voor mijn rugzak op het dak al ikzelf in de auto. Ben dan ook lichtelijk geirriteerd dat twee uur later vlak voor vetrek mij wordt verteld dat ik nogmaals een derde van de prijs moet betalen. De achterbank bied namelijk normaal gesproken plaats aan vier personen nu passen er echter maar drie op. Mijn twee mede passagiers zijn net wat breder van achteren dan ik ben. Wordt dus niet door mij veroorzaakt en ik weiger dan ook te betalen. Kost wat discussie en ergernis maar uiteindelijk vertrekken we zonder dat ik extra betaal.
Hoewel de rest van de wereld probeert vol te houden dat Somalie een land is is het sinds begin jaren 90 al opgesplitst in drie verschillende landen, namelijk Somalie, Puntland en Somaliland. Somalie is altijd al een no go area geweest, Puntland was tot begin 2000 redelijk veilig en Somaliland zou nog altijd redelijk veilig moeten zijn. Dat wil zeggen, het oosten dat aan puntland grenst is oorlogsgebied en buiten de vier grotere steden kun je alleen reizen onder begeleiding van een gewapende bewaker. Verder is Somaliland een van de meest Islamitische landen ter wereld, meer nog dan een Iran is mij verteld. In iedergeval het meest Islamitische land waar ik ooit ben geweest. Zijn in Soedan de enige vrouwen zonder hoofddoek westerse vrouwen in Somaliland kun je ook als westerse vrouw niet zonder hoofddoek de straat op. Maar ik ben een man dus zolang ik een lange broek draag geen problemen qua kleding.
Mijn gekozen moment om in Somaliland te arriveren zorgt echter voor meer problemen. Al leg ik persoonlijk de schuld volledig bij de Amerikanen. Die hadden best even kunnen wachten met het omleggen of naar buiten brengen van die Osama. De dag voor dat ik aankom is via een sms in het huis waar ik bij een stel buitenlandse Engelse leerkrachten verblijf medegedeeld dat ze of levend zullen worden verbrand met huis of al of als honden zullen worden afgeschoten. Nu denken (lees hopen ) ze dat dit niet echt serieus is maar de sfeer is gespannen. Zeker omdat het de dag nadat ik aankom vrijdag is, de heilige dag. Dus mijn eerste dag in Somaliland breng ik binnen door. Met bewakers voor de deur die tevens zorgen voor begeleiding van en naar winkels en universiteit. Maar omdat er vrijdag verder niets spannends gebeurt besluit ik zaterdag toch de stad maar eens te gaan bekijken. Geen bewakers voor mij, werk niet voor de universiteit maar gok er op dat het wel wat mee valt. Bovendien heb ik een visa voor Ethiopie nodig en een reisvergunning. En eerlijk waar, 80% van de Somalilanders is ontzettend vriendelijk, een andere 19% is niet vriendelijk of onvriendelijk en een laatste procent is gewoonweg onvriendelijk. Nadat ik een brief die zegt dat ik Somaliland ook weer uit mag bij het bureau voor buitenlanders heb gehaald ( kan tot twee dagen duren maar ik ben niet ongelukkig en heb mijn brief binnen twee uur ) ook twee uur op de Ethiopische ambassade heb gewacht voor ik word verteld dat ik mijn paspoort en visa de volgende dag kan ophalen ( Schijnt moeilijk te zijn vanwege mijn Soedan visum hoor ik later via via en er schijnt over mij gebeld te zijn met Addis Abeba) en ik een uurtje op het politie bureau heb doorgebracht alwaar mij na alweer een uurtje of twee gewacht te hebben vriendelijk verteld dat ik toch echt een paspoort nodig heb om een reisvergunning te krijgen en een kopie niet voldoende is. En gezien het feit dat ik zonder Somaliland over land niet uit kom zal ik nadat de Ethiopische ambassade ( officieel geen ambasade omdat Somaliland geen erkend land is maar iets dat daar op lijkt ) maandag hopelijk mijn paspoort terug geeft nogmaals naar de politie moeten. Nu is dat geen enkel probleem wat die zijn zeer vriendelijk. Mede omdat ik ter plekke vriendschap heb gemaakt me de zoon de de hoogste baas van de politie hier. Brave vent heeft de afgelopen 20 jaar als vluchteling en later als staatsburger in Nederland door gebracht dus we hebben iets gemeenschappelijks. Wel is het iets wat vreemd hij nu permanent hier is terwijl hij in Nederland zowel een vrouw als kinderen heeft. Heb ergens het gevoel dat hij in Nederland wel eens niet helemaal door een deur zou kunnen gaan met de langer arm der wet maar gezien het feit dat hij hier familie is met de plaatselijke lange arm besluit ik hier maar niet al te diep op in te gaan. Bovendien fungeert hij prima als prive taxi en betaalt bovendien een aantal maaltijden in een restaurant. Waar dat geld vandaan komt ( alles wat hij hier doet is rondrijden in zijn auto, wat als voordeel heeft dat hij alle tijd voor mij heeft ), geen idee.
Maar na politie burea gebeuren en een sympathieke aangeboden lunch ( geen idee wat hij uitgespookt heeft maar hij is niet onaardig ) besluit ik stad, alla dorp eens te verkennen. In eerste instantie wissel ik wat geld waarna mijn portemonnee gelijk onbruik baar is. Wissel welliswaar minder dan 30 dollar om maar krijg vele miljoenen terug. En gezien het feit dat het grootste biljet hier 5000 is past dit onmogelijk in mijn portemonnee. Maar ach, het heeft ook wel wat om als je ergens moet betalen een bundel bankbiljetten uit je broekzak te halen en die in duizenden op de toonbank neer te tellen. Maakt echter dat de meeste grotere bedragen ook in dollars te betalen zijn. Echter ik heb plaatselijk geld nodig want ik ga de plaatselijke markt op. U moet namelijk weten, ik heb een zus in Nederland die al jaren in schande leeft. Woont samen met een cristen, trouwt niet maar krijgt wel kinderen, gaat volledig ongesluierd de straat op, etc. En omdat ik haar verder wel erg graag mag zal ik haar niet voor prostituee uit maken, maar u begrijpt mijn punt neem ik aan. En gezien het feit dat het hoofd van onze familie blijkbaar niet in staat is deze godslastering de kop in de drukken, fysiek en geestelijk is hij niet meer wat hij naar eigen zeggen ooit geweest is, heb ik besloten het roer eens in eigen handen te nemen. Als enige mannelijke erfgenaam ( dat erven schijnt nog wat onzeker te zijn, ben afgelopen week wederom eens onterft maar neem aan dat je de familie naam niet bij een notaris kunt schrappen ) heb ik dus mijn verantwoordelijkheden genomen en per direct in Somaliland voor deze desbetreffende zus gezichtsbedekking aangeschaft. Dit daarna per ommezien opgestuurd en ik neem dan ook aan dat er niemand nu meer met enige interesse in Wijnjewoude omkijkt naar mijn volledig gesluierde zuster. Zal ze binnen enkele dagen na dit stukje hier in de reacties ook wel bevestigen, op een of andere manier heeft ze van haar soort van verloofde toestemming gekregen om geheel zelfstandig online te mogen zijn.
Maar terugkomend op die plaatselijke markt, dat is een iets minder groot succes. Goed sluiers en degelijke is geen enkel probleem maar halverwege mijn winkelwoede komt een vrouw van een jaar of 40 met felle ogen recht op mij af. En met een vinger langs haar keel is het erg duidelijk hoe ze mij het liefst zou zien. Als ik enig sinds geschrokken en verbaasd een aantal malen uitbreng waarom krijg ik de naam Osama Bin Laden te horen. En nu was het een vinger in plaats van een met en ging die ook nog over haar eigen keer maar op een of andere manier is het winkelen plots een stukje minder ontspannen geworden. Was deze zelfde dag al eens uitgemaakt voor een spion maar echter een spion die klaarblijkelijk kon blijven leven maar nu ben ik plots de verantwoorde achter de dood van een of andere top terrorist. Nu klinkt dat best heldhaftig maar op dat moment voelde ik mij verre van. Ben dan ook na mijn aankopen een beetje regelrecht naar huis en naar bewaking gegaan. Niet dat die zo serieus waren, na 12en waren die allemaal high maar ach, ze hadden in ieder geval een geweer.
Maar aangezien ik eerder die dag ook al eens kwaad voor spion was uitgemaakt heb ik de kuststad die ik nog wilde bezoeken maar geschrapt. Zorgde er ook voor dat ik een reisvergunning minder hoefde te regelen. Nu achteraf besef ik dat dat misschien wel een beetje overdreven was, mede dankzij Hedser ben ik tot de conclusie gekomen dat het mij uitmaken voor spion eigenlijk een compliment was. Men herkende in mij James Bond achtige kwaliteiten. Maar kort gezegd, hierna nog een paar dagen in Hargeisa doorgebracht om onder andere mijn reis naar Djibouti te regelen. En aangezien ik nu een privé chauffeur had geen rechtstreekse bedreigingen meer ontvangen.
Reis naar Djibouti city was niet fijn, helemaal niet fijn. Enige vorm van transport tussen de twee landen is een 4 wiel aangedreven auto, voor andere voertuigen is de, tja, weg kun je het niet echt noemen, zeg maar spoor, niet geschikt. Betekend dat je je voortdurend goed moet vasthouden om te voorkomen dat je met je hoofd het plafon beschadigd. Ook de duur van de reis maakt het verre van aangenaam. Duurt welgeteld 20 uur. En nu moet ik eerlijk zijn, de laatste drie kwartier daar van is op een asfalt weg in Djibouti dus min de pauzes onderweg en de tijd bij de douane slechts een 18 uur gehobbel. Deze combinatie maakt de reis al niet zo heel erg fijn maar samen met de vertrek tijd is het geheel helemaal niet fijn. Als je 4 uur 's middags vertrekt zit je dus de gehele nacht in een hobbelende landrover.
Maar aan alles komt een eind en dus uiteindelijk Djibouti city gehaald alwaar ik in het goedkoopste dure hotel de rest van de middag al slapend door heb gebracht. In twee woorden is Djibouti warm en duur. Echter je schijnt er ook prachtig te kunnen duiken en omdat die prijzen gemiddeld wel wat mee vielen, 40 dollar voor materiaal, boottocht en duik zelf, besloten om de volgende dag de warmte onderwater te ontvluchten.
Wellicht dat het aan het land zelf ligt maar de reis naar Djibouti was al niet fijn, de reis uit Djibouti was evenmin erg plezierig. Begon met het feit dat de om 5 uur vertrekkende bus rond zeven pas onderweg wat. Goed had ik kunnen weten. Tweede punt is dat de bus al na een uurtje een uurtje stilstond omdat er aan de motor moest worden gesleuteld. Maar tot mijn vreugde konden we na dit uurtje weer verder om na 20 minuten weer met pech aan de kant te staan. Ook nu werd er weer een uurtje gesleuteld tot men dit klaarblijkelijk opgaf. Daarna samen met de overige passagiers in de berm in de schaduw van de bus nog ruim een uur gewacht. Waarop was mij niet helemaal duidelijk aangezien er niemand aan boord was met wie ik in staat was te communiceren maar gezien het feit dat mijn mede passagiers geduldig in de berm zaten ben ik er maar van uit gegaan dat er ter zijner tijd de oplossing zich wel zou aandienen. En inderdaad na noch ruim een uur kwam er vervangend transport op dagen. Jammere hiervan was dan wel weer dat de oorspronkelijke bus tot aan Dire Dawa in Ethiopië zou gaan en deze tot de grens en niet verder. Zodat ik daar op de een of andere manier weer ander transport zou moeten regelen. Deze grenspost fungeerde klaarblijkelijk ook als politie post gezien met er een cel met een stel boeven op na hield. Je bent hier in Afrika zomaar boef denk ik, cel van 4 bij 4 was vol met o.a. vrouwen en kinderen. Is geen fijn gezicht, een twaalf jarig jongetje geketend aan de tralies. Hierna viel de Ethiopische post reuze mee, enige probleem daar was dat ik ze uit het hoofd moest praten dat ze mijn gele koorts boekje, wat ergens onder in mijn tas en boven op een bus lag, moesten zien.
Hierna nog een 7 niet zeer plezierige uren in een stuiterende bus doorgebracht om vervolgens rond 11 uur 's avonds, ruim 6 uur later dan de planning, in Dire Dawa te arriveren. Hier per toeval de volgende dag vrienden die ik in Somaliland had gemaakt tegen het lijf gelopen. Samen met hen ontzettend verbrand in een lokaal zwembad en 's middags de derby tussen Harar bier en st. George bier bijgewoond. Wedstrijd was niet zo bijzonder maar de sfeer was gewelidg. Heb halve wedstrijd omgekeerd op stoel gezeten, publiek, als zingend en trommelend, had een vele malen hogere amusantswaarde dan de wedstrijd.
De dag hierop wederom een volledige dag in een bus doorgebracht om aan het einde van de middag een zeer pijnlijke wandeling door Addis Ababa te maken. Niet dat de tocht van busstation naar een goedkoop hotel zo lang was maar backpacken is een ware marteling als je schouders en rug flink zijn verbrand.
Schijnt dat je al reizend een hoop leert, nu was ik natuurlijk altijd al bovengemiddeld intelligent maar sinds Addis weet ik dat het niet verstandig is een lasagne met een hoop gehakt volledig naar binnen te werken als je je al niet al te lekker voelt. Bovendien is het vrij dwaas om er van uit te gaan dat een biertje er altijd wel in gaat. Kortom, zo'n anderhalve dag in Addis in bed en op de wc doorgebracht.
Maar na een nacht en een dag weigeren over te geven en een beetje rijst als diner toch langzaam er weer bovenop gekrabbeld. Om de volgende dag naar het zuiden af te reizen, had een afspraak in Tanzania begin Juni. Daar heb je namelijk het hoogste punt van Afrika, de Kilimanjaro. En aangezien de rest van mijn generatie tegen deze hobbel niet echt is opgewassen, of geen tijd of geld er voor had, maar persoonlijk houd ik het fysiek niet in staat, ( op mijn twee zeer gewaardeerde zwagers na dan ;-) ) ben ik deze uitdaging met twee 60 plusser aan gegaan, dat wil weten mijn heit en Henk. Vandaar het 1 Juni in Tanzania zijn. Onderweg was ik nog van plan een korte drie daagse wandeling in de Bale mountains te maken maar na dat ik aldaar een gehele dag een keer of 4 per uur naar de wc rende heb ik daar toch maar van afgezien. De verdere bustocht naar de grens met Kenia en daarna Nairobi was kort gezegd lang en stoffig, vooral die van de grens naar Nairobi. Vooral de rit van Moyale ( stoffige grensplaats met als enige uit steen opgetrokken gebouwen een grenspost en een bank ) was hobbelig, lang en stoffig. Echter wel veilig gezien het feit we werden vergezeld door een gewapende patrouille gedurende de eerste 8 uur van de rit en neger met geweer in de bus. Nu heb je hier in Afrika een hoop negers met geweren, hoort bij de lokale cultuur neem ik aan. Ruim de helft hier van is een erfenis uit koloniale tijdperken en is onder andere ook te bewonderen in 2e wereld oorlog films. Maar onder het motto, hoe groter hoe gevaarlijker is het zeker oppassen hier. Persoonlijk denk ik dat de dienst revolver van de gemiddelde Nederlandse agent effectiever is dan wat met hier gebruikt maar het is hier zeker groter.
Verder een paar dagen in Nairobi door gebracht, wat in de volksmond ook wel Nairobbery word genoemd. Echter tot nu toe, in tegenstelling met Addis, geen problemen ervaren. Wel in deze paar dagen wederom een dag zwak ziek en misselijk doorgebracht. En aangezien ik in Afrika vertoef zal het wel een of andere vreselijke ziekte zijn geweest maar inmiddels zijn we al weer een maand of wat redelijk gezond.
Laat ik afsluiten met het feit dat ik ondanks het bovenstaande verhaal al een hele poos Ethiopie uit ben. Is dat ik een beetje achterloop qua berichtgeving. Ben inmiddels een kleine twee maand in Kenia op een basisschooltje aan het les geven. En zit niet in het noord oosten dus qua honger valt het hier mee. En valt mee is hoe je er tegen aan kijkt, voor zo ver ik weet sterft er niemand hier van de honger maar het heeft zeker een inpakt. Als je bedenkt dat de prijzen voor basisvoedsel de afgelopen 4 maand zijn verdubbeld. Wat betekend dat de halve kg aardappelen die ik voor 20 cent koop voor mij nog best mee vallen maar de het voor de Keniaan zonder werk hier een stuk lastiger is geworden. Kort gezegd lijkt alles heel normaal maar als je een poosje tussen de gemiddelde keniaan leeft zijn er een hoop zaken die wij heel normaal vinden die hier verre van normaal zijn.
Maar later meer over dat, punt is dat ik hopeloos achter loop. Feit is dat ik nu momenteel mij in Nairobi bevind en over een week in de richting van Oeganda vertrek. Wat gebeuren tussen nu en een maand of drie geleden betreft, daarover later meer.
Voor nu alle goeds van uit het zuiden,
Fedderik
ps. fedderik.mijnalbum.nl