Bussen

Bus reizen in Afrika is voornamelijk wachten, wachten tot de bus vertrekt, wachten tot de drie kwartier durende tien minuten pauze voorbij zijn, wachten totdat de kudde koeien, kamelen, geiten, schapen, etc voorbij is, wachten omdat de vrachtauto voor je niet boven de 10 km per uur komt berg op echter wel in staat is atoombom achtige zwarte rookwolken te produceren ( dit wachten duur trouwens nooit lang, heerst hier het principe als ik geen tegenligger zie zal die er ook wel niet zijn. En als de weg dan maar bochtig genoeg is kun je er bijna voortdurend om heen ), wachten terwijl de bus weer wordt gerepareerd, wachten terwijl de bus niet meer kan worden gerepareerd, kortom, het belangrijkste aspect in busreizen hier is toch wel wachten.
Eerste puntje, wachten tot de bus vertrekt of eigenlijk wachten tot de bus vol is. Zolang men het Afrikaans houd heeft dit zeker voordelen, geen vaste vertrektijden, te laat komen is er niet bij. Meer een kwestie van of lang wachten of nog langer wachten. Echter door Europese invloeden is dit systeem helaas in sommige gevallen op een hellend vlak beland. Je hebt hier tegenwoordig bussen die tickets een dag in het voor verkopen en dan de volgende dag een vaste vertrektijd hebben. Hier houd de vergelijking met Nederland dan weer op, met vaste vertrektijden gaat met hier heel soepeltjes om, tel er minstens een uur bij op. Nadeeltje hiervan is dat als Fedderik 5 uur morgenvroeg hoort hij bijna zeker weet dat vertrek zo rond een uur of 7 zal liggen, bijna.... En omdat Fedderik het kaartje dan al heeft betaald en hij constant denkt, ze zullen toch niet weer.... zit Fedderik keurig om 5 uur in de bus. Voordeel hiervan is dat ik op deze manier nog wel eens een boek lees in de bus. Want zelfs op de momenten dat je tijdens het rijden even niet twee handen nodig hebt om er voor te zorgen dat je niet tegen het plafon stoot ( van je stoel af vallen is er gelukkig niet bij, geen plaats om echt "af" te vallen ) is boek lezen gewoonweg onmogelijk. Zelfs al je eens geen bus neemt ( Traject Somaliland – Djibouti is niet geschikt voor bussen ) presteert men het nog een landrover met nog geen 7 passagiers twee uur vertraging te laten oplopen. En als je weet dat de tocht zelf al 20 uur gaat duren is het geen aantrekkelijke gedachte dat je daar al voor vertrek twee uur bij op kunt tellen.

En als je net een uurtje of wat onderweg bent, bedenkend dat nu je twee uur later bent vertrokken je dus nu ook twee uur later op je bestemming aankomt, is hoogste tijd voor een pauze. Wat de lengte van deze pauze betreft, soms zit het mee en spreekt er iemand aan boord Engels en soms heb je geen idee. In het geval je ietswat kunt communiceren duurt de pauze meestal tussen de 20 en 30 minuten. Dus maan je het personeel in het plaatselijke restaurantje waar je iets besteld dat kant en klaar uit een grote kookpot komt tot haast, eet je met een blik op je horloge en zorg je er voor dat je binnen die tijd weer bij de bus bent. Je tas ligt tenslotte boven op en het zou een beetje sneu zijn als die zonder jou vertrok. Vervolgens wacht je nog een half uurtje tot de rest van de passagiers en de chauffeur komen.

Eenmaal onderweg koester je de wens om nu dan in een ruk richting bestemming te reizen. En als je die “in één ruk” niet te letterlijk neemt gaat dat als alles mee zit lukken. Je vliegt nog een aantal malen tegen de stoel voor je aan omdat de chauffeur onder luid getoeter hard moet remmen voor wat voor levend wezen dan ook dat plots de weg over steekt. ( Alles wat hier kan lopen of kruipen komt op gezette tijden zo de weg over steken ) Verder heb je hier op de weg ook nog van die irritante mede weggebruikers die of veel te langzaam gaan of veel te snel. In beide gevallen is de oplossing er om heen. Of om jou of jij om hen. Tegenliggers zijn hierbij lastig maar verder niet. Kwestie van zodra je niets kunt zien ga je knipperend met je groot licht er om heen. Eventuele tegenliggers zien jou immers knipperen en kunnen dus of vaart minderen of door de berm gaan. Je moet dingen niet nodeloos ingewikkeld maken.
Maar tot nu toe is dit wachten nog te overzien, in de meeste gevallen weet je ook waar je op wacht. Het is meer frustrerend wanneer al drie uur ergens in de middel of no where langs de weg stil staat met motorpech en je niet echt weet waarop je aan het wachten bent. Het eerste uur is men vergeefs aan de motor wezen sleutelen, na een uur gaf men dit op om een uur later weer eens te gaan sleutelen. En hoewel er niemand Engels spreekt (Djibouti, is allemaal Frans ) schijnen de rest van de passagiers zich niet zo druk te maken dus ga ik er maar vanuit dat er ergens aan een oplossing gewerkt wordt. En inderdaad na ruim drie uur komt de vervangende bus opdagen. Dat deze bus, in tegenstelling tot de motorpech bus, je alleen maar tot de grens brengt en dus niet de volgende 7 uur naar Dira Dawa wordt vermoedelijk direct medegedeeld aan de overige passagiers echter ik kom daar bij die grens pas achter. Niet zo'n punt, na de grens is er wel weer een bus die wel naar dDia Dawa gaat, is alleen nog niet vol. Maar zoals het een inmiddels ervaren busreiziger betaamd weet ik precies wat ik nu moet doen, wachten!