Turkije deel 1

Een ieder die vreesde wekelijks van mij te moeten horen vreest neem ik aan niet langer. Maar om nu helemaal niets meer van mij te laten horen... Niet dat ik veel nuttigs te melden heb maar mocht je ergens toch nieuwsgierig zijn en tijd over hebben, lees gerust verder.

Ben na Bulgarije door gereisd naar Turkije waar ik nu een weekje of drie rond trek. Land is veel te mooi en bewoners veel te aardig, is lastig om er een beetje vlot door heen te trekken. Zit momenteel in Pamukkale, een km of 150 vanaf de westkust en ben ergens nog altijd van plan om ook de oostkant van dit land te bekijken. Zal echter iets sneller moeten reizen aangezien ik dan nog een 1500 km voor de boeg heb. Maar hoop als alles een beetje mee zit voor kerst Turkije weer te hebben verlaten. Ditmaal meer in de juiste richting, het zuiden.

Verder verzamel ik tegenwoordig foto's van mij zelf in oude Amphi Theaters. Heb er inmiddels 8. Het is dat ik nooit echt in Italie en Griekenland ben geweest ben maar je zou zeggen dat beide oude rijken hier hun oorsprong hadden. Begon in het naar wat met vermoed het oude Troje. Goed begin want het wordt daarna alleen maar beter. Troje is niet meer dan wat oude stenen en omgevallen pilaren en natuurlijk een Amphi Theater. Vervolgens Asos, Bergama en Ephesus bezocht. Laatste was het grootst en best bewaard maar de eerste twee waren indrukwekkender gezien het feit dat ik tijdens mijn bezoek geen last had van de horden toeristen die zelfs ergens op een dinsdag in November Ephesus overspoelen.

Ook ben ik inmiddels onverwacht even in Australie geweest. Reis momenteel met een Australiër die het plan heeft opgevat om over land naar huis te gaan, door Iran enzo. Schijnt dus vaker voor te komen.... Mare met hem enkele van de vele ( over de 40 ) gedenkt pilaren, beelden en kerkhoven in Gallipoli bezocht.Hier werd in de 1e wereld oorlog gevochten tussen Turken en Australiërs en is om een of andere manier nog altijd erg belangrijk voor beide landen. Vooral Australiërs herdenken dit nog jaarlijks maar waarom is niet helemaal duidelijk aangezien ze hier door de Turken werden verslagen. Maar goed, een aantal van de begraaf plaatsen is door Turkije aan Australie geschonken en dus officieel Australisch grond gebied.

Nog een aantal getrokken conclusies:

Ja blijven knikken op de vraag of je nog iets wilt drinken in Bulgarije zorgt er voor dat je de rest van de avond droog staat.
Het duurt een hele poos voordat je al liften een stad met 16 miljoen mensen uit bent ( Istanbul )
Om de kassa in Ephesus heen lopen is lastig, duurt een poosje maar mogelijk
Vissen met een bezemsteel is voor zowel de visser als de vissen zeer rust gevend.
Dat wetend hoe je; hallo, dank je wel, centrum en brood zegt in het Turks komt met enige regelmaat van pas. Wetend hoe je; Ik houd van jou in het Turks zegt is tot nu toe minder van pas gekomen.

En voor de liefhebber die na dit alles nog niet uit gelezen is, in het kort mijn eerste Turkse lift:

Loop op een zonnige zondag richting de oprit van de snelweg in Edrine. Passeer twee oude mannetjes, knik ze vriendelijk toe, en loop verder. Echter ik word terug geroepen. Waar ik naar toe op weg ben, althans dat denk ik want na een verblijf van 12 uur in Turkije is mijn Turks nog behoorlijk onder de maat. Ik vertel waar ik heen wil maar hun Engels is blijkbaar vergelijkbaar met mijn Turks, ik kom niet helemaal over. Maar geen nood, er zijn meer dan 70 miljoen Turken, geen reden dus om dit wederzijdse onbegrip met z'n drieen vol te houden. Willekeurige voorbijgangers worden door de twee heren vlot overtuigd van mijn kennelijke problemen en al snel ben ik omringd door een acht tal omstanders. Meesten hiervan hebben niet echt door wat er aan de hand is, iets wat ze met mij delen, maar zijn opzich wel nieuwsgierig. Tot er iemand gevonden wordt die 3 woorden Engels spreekt en begrijpt dat ik naar Istanbul wil. Enthousiast beginnen drie mensen tegelijkertijd uit te leggen waar de bussen naar Istanbyul vandaan vertrekken.Mij beseffende dat eenvoudig ja knikken en dan vervolgens compleet de andere kant op lopen waarschijnlijk een complete volksopstand gaat veroorzaken besluit ik het zuid europese woord voor liften maar eens te gebruiken, autostop. Plotseling alom begrip. Ik schijn goed te gaan. De eerste de beste auto wordt tot een bijna stoppen gedwongen, een ietswat letterlijke Auto stop, en wordt in een aantal minuten met een hoop Turks en een hoop gebaren duidelijk gemaakt dat ik echt mee moet. Gezien het feit dat ik geen idee heb hoe ik duidelijk moet maken dat lopen wat mij betreft ook prima is laat ik mij maar min of meer de auto in delegeren waardoor ik 10 minuten later op de nog altijd zonnige zondag sta te liften en mij afvraag waarom een zondag zo rustig moet zijn in verdorie een Islamitisch land.


Warme groet aan jullie allen,

Fedderik