Turkije deel 2

Ok, onder het motto, hoog tijd om weer eens een stukje te schrijven hierbij. Niet nu zulke bijzondere dingen heb mee gemaakt, is zo'n beetje steeds het zelfde, reis een stukje, blijf een poosje op de zelfde plaats, bekijk wat oude gebouwen, wandel naar de top van een berg en ontmoet onderweg een hele hoop lieve, mooie, aardige, gastvrije, nuchtere, dronken, gezellige mensen. Nou ja, en dat dan steeds weer. Maar zal kijken of ik iets van mijn "avonturen" online kan krijgen.

Om het een beetje chronologisch te houden vervolgen we direct na mijn vorige berichtje. Zijn naar Tlos gelift om aldaar een nieuw amphi theater aan mijn verzameling toe te voegen en om twee gedenkwaardige avonden en twee ietswat minder genoeggelijke ochtenden te beleven. Dit alles mede mogelijk gemaakt door onze uiterst sympathieke host Mel, in bezit van een Loge, een zeker twee sterren kok, butler, chauffeur en bediende in één en een uitgebreide drank verzameling.

Hierna via Kas naar Antalya alwaar ik al mijn in de laatste 27 jaar opgebouwde dode huidcellen in een klap ben kwijt geraakt. Want als je in Turkije bent moet je natuurlijk ook een Turkse hamam proberen. Hierna ben ik afgezakt naar Olympus, jawel, wederom een oude Griekse stad met jawel een Amphitheater. Viel echter een beetje tegen, lag voor het grootste gedeelte in puin, net als de stad zelf verder. Echter de reden waarom die ouwe Grieken juist daar een stad bouwden was weer wel erg de moeite waard. Men heeft daar een eeuwig brandend vuur, wat die Grieken toeschreven aan de smid god. Dit vuur brand nog altijd en is het resultaat van een soort gas dat uit de rotsen sijpelt en zodra het in aanraking komt met zuurstof spontaan ontbrand. Vreemde gewaarwording, vuur uit een rots midden in de natuur.
Na Olympus h via Konya naar Cappadocia gereisd. Kan ik ellenlang over gaan uitweiden maar zal kijken of ik het in een paar woorden kan uitdrukken. - Grotwoningen - ondergrondse steden - grotkerken - overal - zeer uniek - ontzettend bijzonder - zie foto's.

Vervolgens deed ik even Sivas, Unye, Ordu en Artvin aan. Alwat mij praktisch naast de grens met Georgie bracht. Nu ben ik onderweg naar Zuid Afrika wat in het zuiden ligt, heb ik op zich niet echt iets te zoeken in Georgie, weet ik ook niet echt wat ik van Georgie moet verwachten maar gezien het feit dat je er geen visum voor nodig schijnt te hebben ben ik momenteel jawel in Georgie.
En overal op de wereld zijn sympathieke mensen, schijnt alleen de kunst te zijn die te vinden. Echter op een of andere manier gaat dat mij momenteel een beetje te goed af. Met het resultaat dat ik langer in landen ben dan ik eigenlijk van plan ben. Niet dat ik daar echt mee zit is alleen dat mijn originele plan, in circa 6 of 7 maand Zuid Afrika aan doen, een beetje krap aan het worden is. Gezien het feit dat ik dit jaar vermoedelijk Georgie niet meer ga verlaten betekend dat dat ik nog 3 maand heb om onder in Afrika te komen. Zo opzich wel moeten lukken maar of ik dan heel relaxed reis betwijfel ik.
Maar Georgie tot nu toe is erg Tjechisch. Reisde via Botumi naar Kutaisi naar Tkibuli. Laatste plaatsje ligt in een niet onaardige omgeving maar stelt verder weinig voor. Wonen welgeteld 3 mensen die het Engels beheersten, geen grapje, waarvan mijn Tsjechische host Petra er een was. En gezien haar kerstplannen geheel met de mijne overeen kwamen, had geen plannen, ben ik samen met haar naar Tbilisi ( hoofdstad ) gereisd naar twee ook Tsjechische vriendinnen van haar waar ik op dit moment nog altijd verblijf. Kerst met een dozijn verschillende nationaliteiten gevierd waarvan een ieder iets traditioneels qua eten verzorgde. Nu eet ik de laatste jaren met kerst samen met de familie chinees, maar om dat nu traditioneel nederlands kerstvoedsel te noemen. Dus heb ik kroketten en appelflappen gemaakt, waarbij ik van beide bij voorbaat zeker niet overtuigd was van het eindresultaat, had beide nog nooit eerder gemaakt maar kroketten waren mag ik wel zeggen erg geslaagd. Appelflappen ken ik van mijn Mem, moet zeggen dat die van mij er toch wel iets minder professioneel uit zaken, maar waren qua smaak best aardig.

Heb momenteel nog geen idee waar en hoe ik de komende jaarwisseling ga door brengen maar vanuit hier voor een ieder die nu nog aan het lezen is een zeer geslaagd en liefdevol 2011 toegewenst!

ps. Tenslot nog enkele van mijn Turkse constateringen.

- Turkse reistijl is ( erg ) sportief
- Wat in onze westerse ogen gevaarlijk zou lijken valt voor deze sportieve turken reuze mee.
- Wat inhoud dat de gemiddelde turkse chauffeur geen gordel nodig heeft.
- Wat tevens voor zijn passagier geld, als de auto sowieso gordels heeft.
- Dat ik inmiddels met eigen ogen heb kunnen aanschouwen wat er gebeurt als een turkse chauffeur zich zelf een beetje overschat.
- Dat dit, zonder in details te treden, geen prettig gezicht was.
- Mijn vertrouwen in ( turkse ) chauffeurs sindsdien iets minder is.
- Vertrouwen er ook niet beter op wordt als de vrachtwagen chauffeur, die je in de eerste plaats al niet mee wilde nemen maar door een politie agent bijna gedwongen werd, op een verlaten bergweggetje ergens in de nacht van een passerende auto een pistool koopt.
- Dat het vrij frustrerend kan zijn als blijkt dat de host waarop je staat de wachten niet in Ordu, stad waar jij staat te wachten, woont maar een slordige 200 km verderop in Sinop.
- Ik niet al te lang hierom treurde gezien het feit dat ik binnen twee minuten een nieuwe slaapplaats had dankzij een zeer sympathieke Iranier wonend in Turkije.
- Deze Iranier toevallig genoeg getrouwd was met een Nederlandse.
- Ik dankzij hen een zeer genoegelijke tijd in het toch wel ietswat saaie Ordu heb mogen beleven.

pss.
En als laatse mijn ervaringen met de Turkse winter:
Turkije is een mooi land, zeker niet minder mooi in de winter, misschien wel mooier maar wel een stuk kouder. En aangezien Fedderik van plan was de winter over te slaan en naar het warme zuiden te reizen had Fedderik een niet al te warme slaapzak mee gekomen. Iets waar hij toch wel een beetje spijt van had toen hij plotseling in het noord oosten van Turkije opdook. Maar met behulp van deze slaapzak en een extra deken moet zelfs een nacht in de bergen in een tent te overleven zijn. Wil het niet dat wij ergens halverwege onze toch een paar hele grote voetprinten van beren in de sneeuw vonden. Daarom uiteindelijk toch maar besloten in het plaatselijke pension de nacht door te brengen. Enige minpuntje van dit plan was dat het pension sinds ergens in November voor de rest van de winter gesloten was. Echter als recht geaarde zoon van mij vader was het niet een te groot probleem om na een paar keer hier om heen te lopen toch een weg naar binnen te vinden. Achteraf toch wel bij mee, had het binnen met twee wollen dekens nog koud. Voor degene die nieuwsgierig is naar beren afdrukken in de sneeuw, zie mijn facebook pagina.